Az ég halk zsoltárt énekel,                                 
 mély altató zenét.                                                 
 A nap oly vörös, álmatag,                                 
 már lehajtja fejét.                                                  

 Fénye vígan táncra kél,                                      
 még áthidal felénk.                                               
 Tüzes híd remegve hív,                                      
 s már rajta lépkedénk.                                        

 Gondolatban átmegyünk,                                  
 fényhídján a napnak.                                           
 S véle együtt nyugszunk le                                
 mélyén hűs haboknak.                                        

 Álmodván, az ő álmait,                                       
 milyen lesz holnapunk?                                      
 Kihunyó fénye vánkosán                                   
 nagy álmodók vagyunk.